Vandaag gaan we beginnen aan de (te) lange autorit terug naar Kota Kinabalu.
Normaal gesproken zou dit een stukje met de boot zijn maar daar waren we een klein beetje van genezen na onze vorige rit.
De auto was echter niet minder erg. Man wat zijn de wegen daar slecht. Wij zaten met z'n drieën op de achter bank en onze 2 gidsen moesten achterop de pickup, op de bagage.
Die hebben het volgens mij heel zwaar gehad. Toen ik na 3 uur vroeg of het goed was gegaan gaven ze aan dat het ergste nog moest komen.
Ik dacht nog dat het een geintje was maar het werd inderdaad nog erger. Ongelofelijk dat ze het een weg durven te noemen en enorm knap dat ze niet eruit zijn gevallen.
Onderweg was het nog even spannend omdat de diesel opraakte. Een paar "benzine pompen" waren leeg maar gelukkig vonden we er nog 1. Hier werden we echt met de hand bediend
Halverwege hebben we nog even gegeten waarna we konden overstappen in een 'echte taxi'. Dit was echt van de regen in de drup.
Het was een Toyota Crown, Royal Saloon uit 1900 van een familielid van een van de gidsen. De eigenaar was enorm trots op zijn auto en we kwamen ook helemaal niet meer bij toen hij de achterbank in de relax stand zette. Ook een beetje jammer was het gebrek aan een airo waardoor het arco werd en Luus zich een beetje moest inpakken.
Jammer was ook dat onze chauffeur oud en snel moe was. Hij reed vrij langzaam wat als nadeel had dat iedereen toeterde naar ons maar als voordeel dat hij niet snel van de weg af zou raken. In de bergen kan dat snel grote gevolgen hebben.
Ook hielp het wel dat we veel in de file hebben gereden. Aad heeft hem tijdens de rit maar 2 keer wakker hoeven te maken. Het is heel vreemd maar als je merkt dat je chauffeur iedere keer slaapt, ben je zelf wel klaar wakker.
Eenmaal in Kota Kinabalu was gelukkig de chauffeur ook klaar wakker en reed hij met een aardig tempo naar ons hotel. We waren heel blij dat we heelhuids aangekomen zijn.
We hebben nog een klacht verzonden naar http://aaborneo.com/ . We hadden betaald voor een echte (dure) taxi maar uiteindelijk reden we 100km in een gevaarlijke attractie.
Niets meer van gehoord en nu maar hopen dat hij niet nogmaals met een auto vol passagiers op pad gaat.
's Avonds zijn we na een stukje wandelen gaan eten bij dezelfde Italiaan, dat was de vorige keer goed bevallen.
Hierna terug naar het hotel en ons bed opgezocht, we waren wel een beetje moe.
Normaal gesproken zou dit een stukje met de boot zijn maar daar waren we een klein beetje van genezen na onze vorige rit.
De auto was echter niet minder erg. Man wat zijn de wegen daar slecht. Wij zaten met z'n drieën op de achter bank en onze 2 gidsen moesten achterop de pickup, op de bagage.
Die hebben het volgens mij heel zwaar gehad. Toen ik na 3 uur vroeg of het goed was gegaan gaven ze aan dat het ergste nog moest komen.
Ik dacht nog dat het een geintje was maar het werd inderdaad nog erger. Ongelofelijk dat ze het een weg durven te noemen en enorm knap dat ze niet eruit zijn gevallen.
Onderweg was het nog even spannend omdat de diesel opraakte. Een paar "benzine pompen" waren leeg maar gelukkig vonden we er nog 1. Hier werden we echt met de hand bediend
Halverwege hebben we nog even gegeten waarna we konden overstappen in een 'echte taxi'. Dit was echt van de regen in de drup.
Het was een Toyota Crown, Royal Saloon uit 1900 van een familielid van een van de gidsen. De eigenaar was enorm trots op zijn auto en we kwamen ook helemaal niet meer bij toen hij de achterbank in de relax stand zette. Ook een beetje jammer was het gebrek aan een airo waardoor het arco werd en Luus zich een beetje moest inpakken.
Jammer was ook dat onze chauffeur oud en snel moe was. Hij reed vrij langzaam wat als nadeel had dat iedereen toeterde naar ons maar als voordeel dat hij niet snel van de weg af zou raken. In de bergen kan dat snel grote gevolgen hebben.
Ook hielp het wel dat we veel in de file hebben gereden. Aad heeft hem tijdens de rit maar 2 keer wakker hoeven te maken. Het is heel vreemd maar als je merkt dat je chauffeur iedere keer slaapt, ben je zelf wel klaar wakker.
Eenmaal in Kota Kinabalu was gelukkig de chauffeur ook klaar wakker en reed hij met een aardig tempo naar ons hotel. We waren heel blij dat we heelhuids aangekomen zijn.
We hebben nog een klacht verzonden naar http://aaborneo.com/ . We hadden betaald voor een echte (dure) taxi maar uiteindelijk reden we 100km in een gevaarlijke attractie.
Niets meer van gehoord en nu maar hopen dat hij niet nogmaals met een auto vol passagiers op pad gaat.
's Avonds zijn we na een stukje wandelen gaan eten bij dezelfde Italiaan, dat was de vorige keer goed bevallen.
Hierna terug naar het hotel en ons bed opgezocht, we waren wel een beetje moe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten